Literatura barokowa zerwała z prostotą odrodzenia. Zaczęła operować nowymi środkami wyrazu: paradoksem, antytezą, absurdem, anaforą i inwersją. Typowymi motywami literatury baroku były: Bóg, zbawienie, grzech, śmierć, pokuta, rozdarcie człowieka między tym, co duchowe i tym, co materialne. Rozkwitły takie gatunki jak epos, liryka, powieść, komedia, tragikomedia i tragedia.
Lope de Vega

Początków baroku można doszukiwać się między innymi w dramatach Szekspira. Wkrótce, w XVII wieku, nowy styl rozkwitł na dobre. Zapanowała moda na bogatą w koncepty poezję kunsztowną: marinizm (Giambattisto Marino) i gongoryzm (Luis de Góngora y Argote). W Anglii rozwijała się poezja metafizyczna (John Donne, George Herbert, Henry Vaughan). Wielką sławę zyskał dramat hiszpański. Jego najwybitniejszymi twórcami byli Lope de Vega, Tirso de Molina i Pedro Calderón de la Barca. Na Wyspach Brytyjskich najwyższe uznanie zyskała epopeja Johna Miltona Raj utracony. Największym poetą niemieckim był związany z Polską Martin Opitz. Z kolei Ivan Gundulić stworzył największe dzieło literatury chorwackiej – chrześcijańską epopeję Osman. Barok wydał także ostatniego mistrza poezji łacińskiej – Sarbiewiusza, rodem z Mazowsza.

W odniesieniu do Francji tamtych czasów mówi się raczej o klasycyzmie niż o baroku. Zalicza się do niego takich mistrzów jak: Pierre Corneille (dramaty z Cydem na czele), Molière (komedie), Jean Baptiste Racine (tragedie), François de La Rochefoucauld (Maksymy), Jean de La Fontaine (bajki) i Charles Perrault (Bajki Babci Gąski). Teoretykiem tego stylu był Nicolas Boileau, autor Sztuki poetyckiej.